100 jaar worden. Het komt stééds vaker voor, toch maak ik het niet zo vaak mee in mijn vak als Poptroubadour. Want 100 worden is één ding; er dan ook nog een groot feest met live muziek erbij organiseren is wat anders. Een paar weken geleden was het dus wel aan de orde. Ik mocht de live muziek verzorgen op het feest van Marie. Geboren in 1915. Da’s lang geleden.
De jaren 10 van de 20e eeuw dat is in de tijd dat mijn eigen opa en oma klein waren en die zijn toch al weer heel wat jaren geleden overleden. Onwillekeurig moest ik denken aan de tijd tussen 1915 en nu. Als je nu 100 wordt, ben je geboren tijdens de 1e wereldoorlog en was je 25 toen de 2e wereldoorlog begon. Gewoon al een volwassen mens dus. De jaren 50 van de wederopbouw en de koude oorlog allemaal gewoon meegemaakt. Op het hoogtepunt van de “flower power” ben je al midden 50 en dan al eigenlijk oud in de ogen van de nozems en hippies die nu anno 2015 zelf al aardig op leeftijd gaan komen. Honderd jaar, wat een bijzondere leeftijd.
Op verzoek van haar zoons had ik een lied voorbereid van Toon Hermans genaamd “Marie”. Een liefdeslied. Ik heb dit tijdens het feest aangekondigd alsof het echt voor de nu jarige Marie was geschreven. In de jonge jaren van Toon zouden zij een elkaar een tijdje hebben gekend. Toon heeft toen dit lied voor haar geschreven. Allemaal verzonnen natuurlijk, maar het gaf veel hilariteit en plezier.
Wat een bewondering had ik voor deze dame. Honderd jaar oud en dan de hele middag staan lachen en handjes geven. Na afloop had ik de eer en het genoegen met haar op de foto te mogen. Wat een super ervaring zeg. En dit perspectief plaatsend kan ik het gezichtspunt innemen dat ik nog niet eens middelbaar ben. Nou, ik teken ervoor om er over 50 jaar nog zo bij te lopen. Het was een geweldige belevenis deze 100ste verjaardag. Wat heb ik toch een mooi vak.
Wil je reageren op deze blog: dan zou ik dat erg op prijs stellen. Laat hiervoor jouw bericht achter in het commentaarveld hieronder.